วันนี้ผมจะเข้าเนื้อหาที่เป็นคุณธรรมที่ผมต้องการเพราะเมล็ดลงในดวงใจน้อย ๆ ของเด็ก ๆ ครับ อย่างที่ผมเกริ่นไว้ในบันทึก่อน ๆ ว่า เราจะหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งคุณธรรม ๒๐ ประการให้แก่เด็ก ๆ ซึ่งประกอบด้วย "ความเคารพ" เป็นจุดเริ่มต้นและ "ความสุข" เป็นจุดหมายปลายทาง
สัปดาห์ก่อน ผมเริ่มกิจกรรมกับเด็ก ๆ ด้วยการให้เด็ก ๆ รู้จักจุดหมายปลายทางที่เขาจะไปก่อนคือ "ความสุข" ผมให้เด็ก ๆ ดูคำศัพท์ภาษาอังกฤษ แล้วก็ให้ออกเสียง และเช่นเคยครับ ผมบอกเด็ก ๆ ว่า "ไม่ต้องจำนะลูก ครูไม่ได้ออกข้อสอบความจำ แต่ครูให้พวกเราทุกคนไปฝึกแสดงออกถึงความรื่นเริงยินดีในทุก ๆ โอกาส" เด็ก ๆ ยิ้มอย่างงง ๆ แต่ก็ยังแสดงออกถึงความสนใจใคร่รู้
"ใครรู้บ้าง ความสุขเกิดขึ้นเมื่อไร" เด็ก ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ แต่ก็มีคนหนึ่งพยายามตอบว่า "เมื่อเราได้เล่นเกมครับ" น้องคนหนึ่งตอบ (ขอสงวนนามครับในกรณีที่น้อง ๆ ตอบคำถามในเชิงลบ) ผมถามน้องต่อไปว่า "จริงหรือ เวลาเราเล่นอย่างเดียวนาน ๆ เรารู้สึกเบื่อใช่ไหม" เด็ก ๆ เริ่มใช้ความคิด แล้วเริ่มเห็นพยักหน้าว่า "เบื่อจริง ๆ ด้วยครับครู" ผมจึงอธิบายให้เด็ก ๆ ฟังว่า "ความสุขไม่ได้เกิดขึ้นเมื่อเราได้ในสิ่งที่ต้องการหรอก แต่ความสุขจะเกิดขึ้นเมื่อเราต้องการในสิ่งที่เราได้" ผมยกตัวอย่างต่อไปว่า "แรก ๆ เมื่อเราได้เสื้อใหม่ ๆ เรามีความสุขใช่ไหม พอเราใส่ไปนาน ๆ เราก็ไม่มีความสุข เพราะเราเบื่อมันแล้ว นี่แสดงให้เห็นว่า ความสุขจะเกิดขึ้นเมื่อเราพอใจกับสิ่งที่เราได้ หรือที่ครูกล่าวว่า ต้องการในสิ่งที่ได้นั่นเอง"
ผมไม่แน่ใจว่าเด็กเข้าใจหรือเปล่า แต่ผมก็ได้ฝึกบทเรียนให้กับน้อง "บีม" อายุ ๑๑ ปี นักเรียนชั้น ป.๕ โดยการชักชวนเดินเล่นในขณะที่ผมกำลังเดิน "จงกรม" อยู่ น้องบีมเดินมาถามว่า "ครูทำอะไร" "ครูเดินเล่นลูก" ผมตอบ "จะเดินเล่นกับครูไหม" "เดินครับ" น้องบีมพยักหน้า ผมไม่อธิบายอะไรมากได้แต่บอกว่า "ไม่พูดนะ แล้วลองเดินไปเรื่อย ๆ" เดินไปได้สักสิบนาที น้องบีมบอกว่า "เบื่อแล้วครับ" ผมอธิบายว่า "ตอนนี้เราเข้าใจสิ่งที่ครูพูดเมื่อเช้าชัดเจนแล้วหรือยัง" "ชัดแล้วครับ" "ดีแล้ว ทีนี้เราอยากรู้ไหมว่าจะทำอย่างไรให้หายเบื่อ ครูมีวิที่ง่ายกว่าการหนีไปเล่น หรือไปทำอย่างอย่างอื่น" "อยากรู้ครับ" ผมบอกน้องบีมว่า "ลองสังเกตดูความเบื่อสิ มันเกิดขึ้นตรงไหน มันเป็นอย่างไร" น้องบีมทำตามไปสักพัก แล้วผมก็ถามต่อไปว่า "ความเบื่อมันโตขึ้น หรือมันเล็กลงหละ" "เล็กลงครับ" ผมได้แต่พยักหน้า แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ
สัปดาห์ที่แล้วผมได้เรียนรู้หลายอย่างมากครับ และที่สำคัญ ผมให้น้อง ๆ ฝึกแสดงออกถึงความรื่นเริงยินดี โดยผมเปิดรูปจาก "สื่อ" ให้ดู แล้วให้เด็ก ๆ แสดงสีหน้าท่าทางให้เหมือนรูปแล้วผผมก็บันทึกภาพไว้เพื่อเก็บไว้ให้แกดูในสัปดาห์ต่อไป มีน้องคนหนึ่งแสดงออกถึงความรื่นเริงยืนดีได้แจ่มใสมาก ผมขออนุญาตเก็บชื่อไว้ก่อนนะครับ น้องเขาอายุ ๘ ขวบครับ อยู่ชั้น ป.๒ โรงเรียนวัดป่ายางนี่เอง ลองดูรูปนี้ แล้วบอกเล่าความรู้สึกได้นะครับ
สัปดาห์ก่อน ผมเริ่มกิจกรรมกับเด็ก ๆ ด้วยการให้เด็ก ๆ รู้จักจุดหมายปลายทางที่เขาจะไปก่อนคือ "ความสุข" ผมให้เด็ก ๆ ดูคำศัพท์ภาษาอังกฤษ แล้วก็ให้ออกเสียง และเช่นเคยครับ ผมบอกเด็ก ๆ ว่า "ไม่ต้องจำนะลูก ครูไม่ได้ออกข้อสอบความจำ แต่ครูให้พวกเราทุกคนไปฝึกแสดงออกถึงความรื่นเริงยินดีในทุก ๆ โอกาส" เด็ก ๆ ยิ้มอย่างงง ๆ แต่ก็ยังแสดงออกถึงความสนใจใคร่รู้
"ใครรู้บ้าง ความสุขเกิดขึ้นเมื่อไร" เด็ก ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ แต่ก็มีคนหนึ่งพยายามตอบว่า "เมื่อเราได้เล่นเกมครับ" น้องคนหนึ่งตอบ (ขอสงวนนามครับในกรณีที่น้อง ๆ ตอบคำถามในเชิงลบ) ผมถามน้องต่อไปว่า "จริงหรือ เวลาเราเล่นอย่างเดียวนาน ๆ เรารู้สึกเบื่อใช่ไหม" เด็ก ๆ เริ่มใช้ความคิด แล้วเริ่มเห็นพยักหน้าว่า "เบื่อจริง ๆ ด้วยครับครู" ผมจึงอธิบายให้เด็ก ๆ ฟังว่า "ความสุขไม่ได้เกิดขึ้นเมื่อเราได้ในสิ่งที่ต้องการหรอก แต่ความสุขจะเกิดขึ้นเมื่อเราต้องการในสิ่งที่เราได้" ผมยกตัวอย่างต่อไปว่า "แรก ๆ เมื่อเราได้เสื้อใหม่ ๆ เรามีความสุขใช่ไหม พอเราใส่ไปนาน ๆ เราก็ไม่มีความสุข เพราะเราเบื่อมันแล้ว นี่แสดงให้เห็นว่า ความสุขจะเกิดขึ้นเมื่อเราพอใจกับสิ่งที่เราได้ หรือที่ครูกล่าวว่า ต้องการในสิ่งที่ได้นั่นเอง"
ผมไม่แน่ใจว่าเด็กเข้าใจหรือเปล่า แต่ผมก็ได้ฝึกบทเรียนให้กับน้อง "บีม" อายุ ๑๑ ปี นักเรียนชั้น ป.๕ โดยการชักชวนเดินเล่นในขณะที่ผมกำลังเดิน "จงกรม" อยู่ น้องบีมเดินมาถามว่า "ครูทำอะไร" "ครูเดินเล่นลูก" ผมตอบ "จะเดินเล่นกับครูไหม" "เดินครับ" น้องบีมพยักหน้า ผมไม่อธิบายอะไรมากได้แต่บอกว่า "ไม่พูดนะ แล้วลองเดินไปเรื่อย ๆ" เดินไปได้สักสิบนาที น้องบีมบอกว่า "เบื่อแล้วครับ" ผมอธิบายว่า "ตอนนี้เราเข้าใจสิ่งที่ครูพูดเมื่อเช้าชัดเจนแล้วหรือยัง" "ชัดแล้วครับ" "ดีแล้ว ทีนี้เราอยากรู้ไหมว่าจะทำอย่างไรให้หายเบื่อ ครูมีวิที่ง่ายกว่าการหนีไปเล่น หรือไปทำอย่างอย่างอื่น" "อยากรู้ครับ" ผมบอกน้องบีมว่า "ลองสังเกตดูความเบื่อสิ มันเกิดขึ้นตรงไหน มันเป็นอย่างไร" น้องบีมทำตามไปสักพัก แล้วผมก็ถามต่อไปว่า "ความเบื่อมันโตขึ้น หรือมันเล็กลงหละ" "เล็กลงครับ" ผมได้แต่พยักหน้า แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ
สัปดาห์ที่แล้วผมได้เรียนรู้หลายอย่างมากครับ และที่สำคัญ ผมให้น้อง ๆ ฝึกแสดงออกถึงความรื่นเริงยินดี โดยผมเปิดรูปจาก "สื่อ" ให้ดู แล้วให้เด็ก ๆ แสดงสีหน้าท่าทางให้เหมือนรูปแล้วผผมก็บันทึกภาพไว้เพื่อเก็บไว้ให้แกดูในสัปดาห์ต่อไป มีน้องคนหนึ่งแสดงออกถึงความรื่นเริงยืนดีได้แจ่มใสมาก ผมขออนุญาตเก็บชื่อไว้ก่อนนะครับ น้องเขาอายุ ๘ ขวบครับ อยู่ชั้น ป.๒ โรงเรียนวัดป่ายางนี่เอง ลองดูรูปนี้ แล้วบอกเล่าความรู้สึกได้นะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น