ดาวดวงน้อยเริ่มประกายแสง

เ สาร์อาทิตย์นี้ (27-28 ธันวาคม 51) ผมจัดกระบวนการเรียนรู้ตามปกติ ในครั้งนี้ ผมเริ่มปลูกฝังคุณธรรมสำหรับเด็กเป็นครั้งแรก เราพูดคุยกันถึงความสุขพร้อมกับให้เด็กรู้จักคำว่าความสุขในภาษาอังกฤษ "happiness" ผมให้คำอธิบายเป็นภาษาไทยว่า "การแสดงออกถึงความรื่นเริงยินดี"

ก่อนหน้าที่ผมจะนำเด็ก ๆ เข้าสู่กิจกรรมในช่วงเช้า เด็ก ๆ ได้นำไหว้พระตามปกติ หลังจากนั้น ผมให้น้อง ๆ "ฝึกวิชาตาทิพย์" (คำนี้เป็นเป็นภาษาสำหรับเด็ก เพราะผมไม่ต้องการใช้คำว่า ฝึกสมาธิ เพราะไม่ต้องการให้เด็กติดกับดักกับความคิดเก่าที่เชื่อมตาม ๆ กันมา) ผมบอกเด็ก ๆ ว่า

"เราจะฝึกวิชาตาทิพย์กัน ให้ลูก ๆ นั่งวางมือไว้ที่หน้าขา แล้วหลับตาลง แล้วสังเกตตัวเองสักหนึ่งนาที" ในวันเสาร์ หลังจากฝึกเสร็จ ผมถามน้อง ๆ ว่า "ลูกเอาจุดไหนของร่างกายเป็นจุดสังเกต" ทุกคนส่วนหัวครับ ผมจึงอธิบายให้น้อง ๆ ทราบว่า "ถูกต้องแล้วลูก ครั้งแรก ทุกคนจะไม่รู้ว่าจะสังเกตจุดไหน เป็นเรื่องปกติ ทุกคนไม่ต้องกังวล วันพรุ่งนี้เราค่อยฝึกกันใหม่"

ในวันอาทิตย์ ผมพาน้อง ๆ ฝึกวิชาตาทิพย์เหมือนเดิม แล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น มีน้องคนหนึ่งจับจุดสังเกตร่างกายของตัวเองได้ "น้องชมพู่" อายุ 9 ขวบ นักเรียนชั้น ป.3 โรงเรียนวัดดอนยาง น้องชมพู่ตอบหลังจากผมถามคำถามเดิมว่า "เราสังเกตจุดไหนของร่างกายลูก" น้องชมพู่ตอบว่า "ลมหายใจค่ะ" "ลมหายใจมันเป็นอย่างไรเหรอลูก" "มันเป็นสีเทา ๆ ไหลเข้าไหลออกจากร่างกายเราค่ะ"

ผมฟังแล้วขนลุกเลยครับ ผมสัมผัสได้ถึงการพูดความจริงของเด็ก ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูกครับ  ผมเห็นดอกไม้เล็ก ๆ เริ่มผลิบาน  นี่เองครับความสุขที่เงินซื้อไม่ได้ ผมจึงเริ่มเข้าใจคนที่ทำงานเพื่อคนอื่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนืื่อย

ครั้งต่อไป คงจะมีเรื่องดี ๆ มาเล่าสู่กันฟังอีกครั้ง